Społeczeństwo uczy się patrząc. Wchłania ton tych, którzy mówią publicznie. Ich język staje się językiem wspólnym. A dziś coraz częściej jest to język pośpiechu, pogardy i drwiny. Ton, który nie buduje. Ton, który odcina.
Słowa elit – artystów, dziennikarzy, polityków – mają ciężar. To oni formują normę. Kiedy szyderstwo i agresja przestają dziwić, zaczynają być powielane. Z czasem przemoc staje się stylem.
W tej atmosferze możliwy jest atak na małą dziewczynkę. Nie przez dzieci. Przez dorosłych. Z przyzwoleniem milczącej przestrzeni. To nie jest wyjątek. To objaw kultury zdegradowanej przez tych, którzy mieli być jej strażnikami.
A przecież elita to nie błysk, lecz odpowiedzialność. Powinna być o krok wyżej – by ciągnąć nas w górę, nie zaciągać w dół. Tak jak w klasie – ci najlepsi podnoszą poziom całej grupy. Tak jak w domu – rodzic daje przykład, nie upokarza.
Język to nie narzędzie. To nasza forma myślenia i bycia. Język jest tożsamością. Jeśli zaczynamy mówić byle jak, czuć byle jak i traktować siebie wzajemnie byle jak – tracimy oparcie. Dlatego jako społeczeństwo mamy prawo oczekiwać kultury – nie tylko w teatrze czy książce, ale w samym sposobie mówienia do siebie nawzajem.
Dziś szczególnie widać, jak tytuły i dyplomy przestały iść w parze z klasą. Zbyt wielu ludzi zdało egzaminy, a nie przeszło najważniejszego: egzaminu życia. Wykształcenie stało się często tylko etykietą – bez treści, bez służby, bez etyki.
A przecież my wszyscy jako obywatele współfinansujemy ten system. Studia są w dużej mierze darmowe – bo wierzymy, że ta inwestycja podniesie poziom wspólnoty. Że wróci do nas w postaci jakości, odpowiedzialności, kultury. Gdy tak się nie dzieje – mamy prawo czuć zawód. Mamy prawo domagać się nowej definicji wykształcenia.
Nie wystarczy wiedzieć. Trzeba rozumieć. Trzeba być. Trzeba nieść. Bo życie to największy egzamin. I tylko ono wystawia ocenę z człowieczeństwa.

Obraz z cykl “Esencję” zatytułowany “Spokojnie” z 2022r.
https://wolodkiewicz.art/kolekcje/esencje/