Ten dział zrodził się z potrzeby notowania. Na początku były to zapiski do obrazów – fragmenty przemyśleń, szkice idei, koncepty do cykli, które miały powstać. Widzę je. Te obrazy, te opowieści, te przestrzenie – one przychodzą do mnie gotowe, jakby już istniały. Wystarczy tylko je zmaterializować. Tylko… że czasem nie nadążam.

(Manifest o tym, czego nie widać) Czasem ktoś na wystawie pyta mnie: „Ile czasu zajęło Ci namalowanie tego obrazu?” Zatrzymuję się wtedy. Uśmiecham. Bo nie wiem, od czego zacząć. Czy od tego, że myślałam o nim tygodniami – zanim chwyciłam za pędzel? Czy od tego, że nie spałam pół nocy, bo przyszła mi do głowy myśl, której nie mogłam zgubić i próbowałam ja opisać słowami? Czy od szkiców, prób, koncepcji, które powstają zanim jeszcze nałożę pierwszą warstwę farby? Czy od godzin spędzonych na zamawianiu materiałów, przygotowywaniu podłoża, szukaniu odpowiedniego blejtramu?

Widzenie to znacznie więcej niż zmysł. To akt zrozumienia. Oczy rejestrują, ale to umysł decyduje, co tak naprawdę widzimy. Gdy brak wiedzy, kontekstu, gotowości – obraz świata ulega zniekształceniu, uproszczeniu albo całkowitemu wyparciu. Jak powiedział Lech Majewski, reżyser filmu "Młyn i Krzyż" inspirowanego twórczością Bruegla: "Jeśli nie znamy kontekstu, obraz będzie dla nas niemy". To sedno problemu naszej percepcji – widzimy tylko tyle, ile jesteśmy w stanie zrozumieć.

Oto zbiór myśli, które łączą wszystkie poruszone wątki w opisach postów na mediach społecznościowych, do kolekcji “Stań się tym, kim jesteś”. To przestrzeń do refleksji, otwierająca drzwi do głębszego zrozumienia siebie.

Nie widzisz tego pochodu? Toczy się od setek lat, a ty w nim idziesz – czy tego chcesz, czy nie. Idziemy wszyscy. Pokolenie za pokoleniem. Z chorągwiami, które kiedyś były sztandarami, a dziś są tylko cieniem przeszłości. Szli przed nami ci, którzy ginęli za wolność, której dziś nikt już nie broni. Szli ci, którzy nie mieli ojczyzny, ale nosili ją w sercach. A my? My idziemy dalej – ale dokąd?

Historia zatacza krąg. Znów oddajemy to, co najcenniejsze, za rzeczy małe, za obietnice bez pokrycia, za wygodę, która oszukuje nas, że jest wartością. Kiedyś Indianie wymienili swoje ziemie na świecidełka, nieświadomi ceny, jaką przyjdzie im za to zapłacić. Dziś my, ludzie współczesnego świata, powtarzamy ten sam błąd – sprzedajemy wolność za chwilowy komfort, za iluzję bezpieczeństwa, za błyskotki, które mają odwrócić naszą uwagę od tego, co naprawdę istotne.

Żyjemy w kraju, który nazywamy demokratycznym. Mamy wybory, partie polityczne, prawo głosu. Możemy mówić, co chcemy… prawda? Nie. Nie mamy już wolności słowa. Jest cenzura – nie brutalna i jawna, ale subtelna, ukryta pod hasłami „bezpieczeństwa”, „walki z dezinformacją”, „troski o dobro społeczne”. To nie są tylko słowa – to rzeczywistość. Są tematy, których nie wolno poruszać. Są opinie, których nie wolno mieć. Są słowa, które znikają, zanim zostaną wypowiedziane.

Kiedy patrzymy na najstarsze ślady kultury ludzkiej, dostrzegamy, że kobieta odgrywała centralną rolę w strukturach społecznych i wierzeniach duchowych. W paleolicie, okresie, który trwał dziesiątki tysięcy lat, kobieta nie była postrzegana jako podporządkowana mężczyźnie, lecz jako źródło życia, płodności i duchowej siły. Dowodem na to są liczne figurki Wenus, takie jak Wenus z Willendorfu (ok. 28 000–25 000 p.n.e.), które przedstawiają kobiece ciało w sposób podkreślający jego zdolność do tworzenia nowego życia.

Historia kobiet w starożytności to opowieść o boskości, władzy i stopniowym podporządkowaniu strukturze patriarchalnej. Początkowo kobieta zajmowała centralne miejsce w wierzeniach religijnych i społecznych, będąc utożsamianą z płodnością, naturą i duchowym przewodnictwem. Jednak wraz z rozwojem systemów politycznych i społecznych mężczyźni stopniowo przejmowali władzę, a rola kobiet była redukowana do funkcji symbolicznych lub podporządkowanych.

Średniowiecze ukształtowało jeden z najbardziej wpływowych schematów postrzegania kobiet, który odcisnął piętno na całej późniejszej kulturze Zachodu. Kobieta została zamknięta w dwóch skrajnych archetypach: Madonny i grzesznicy.. Maryja, Matka Boska, była przedstawiana jako ideał czystości, łaski i posłuszeństwa, podczas gdy Ewa i Maria Magdalena symbolizowały pokusę, grzech oraz cielesność.

Renesans, epoka odrodzenia sztuki, nauki i filozofii, przyniósł również nową koncepcję kobiecego piękna. Po wiekach średniowiecznego rygoru i religijnych ograniczeń ciało kobiety powróciło do przestrzeni artystycznej, odzyskując mitologiczne i klasyczne inspiracje. Jednocześnie jednak pozostawało przedmiotem męskiego spojrzenia, podporządkowane estetycznym i ideologicznym oczekiwaniom epoki. Renesans obiecywał odrodzenie myśli humanistycznej, ale dla kobiet był to czas, w którym nadal podlegały silnym normom społecznym i ograniczeniom wynikającym z patriarchalnej struktury społeczeństwa.

Historia kobiet od epoki baroku do końca XVIII wieku to opowieść o ich podporządkowaniu systemom władzy, normom społecznym i religijnym oraz powolnym dojrzewaniu do zmian, które miały nadejść wraz z rewolucjami. Przez te stulecia kobieta była uwięziona w konwencjach, które określały jej wygląd, sposób bycia i możliwości życiowe. Aby zrozumieć, jak kobiety funkcjonowały w tamtych czasach, musimy przeanalizować ich codzienność, rolę społeczną, wpływ religii oraz sztuki, która kreowała ich wizerunek

XIX wiek to epoka wielkich kontrastów – z jednej strony rewolucje przemysłowe i rozwój nauki, z drugiej silne struktury konserwatywne, które próbowały utrzymać dotychczasowy porządek społeczny. Kobiety w tym czasie były pod silnym wpływem tych zmian, ale nadal żyły w rzeczywistości, gdzie dominowała hierarchia patriarchalna. Ich świat był zbudowany na zasadach podległości, ograniczonej edukacji i braku praw obywatelskich. Jednak w tym samym czasie w sztuce i literaturze zaczęły pojawiać się nowe wizerunki kobiecości – od romantycznej, tajemniczej muzy po femme fatale budzącą lęk i fascynację.

XX wiek to czas, w którym kobieta zaczyna odzyskiwać swoją podmiotowość. Wraz z rewolucjami społecznymi, politycznymi i technologicznymi, zmienia się sposób, w jaki kobiety funkcjonują w przestrzeni publicznej, sztuce i kulturze. To stulecie, w którym kobieta nie tylko zaczęła walczyć o swoje prawa, ale także redefiniować własną tożsamość, odkrywać swoją moc i stopniowo burzyć schematy, które przez setki lat kształtowały jej rolę.

Kobieta w XXI wieku żyje w epoce ogromnych zmian. Z jednej strony ma więcej możliwości niż kiedykolwiek wcześniej – może być niezależna, wykształcona, twórcza i obecna w przestrzeni publicznej. Z drugiej strony, wciąż podlega subtelnym mechanizmom kontroli i manipulacji, które przybrały nowe formy – presji medialnej, narzucanych kanonów piękna, dezinformacji oraz komercjalizacji jej wizerunku.

Jesteśmy praprawnuczkami wiedźm palonych na stosach. Jesteśmy dziedziczkami strachu, który przez setki lat przechodził z matki na córkę, aż stał się niezauważalnym fundamentem naszego świata. Nawet jeśli nie pamiętamy już, skąd przyszły nasze lęki, wciąż nosimy je w sobie – zapisane w genach, w gestach, w milczących przekonaniach, których nigdy nie podważyłyśmy. Kobiety od wieków pozwalały na tworzenie narracji o sobie – przez religie, przez systemy społeczne, przez normy, które nie były ich własnymi. Przekaz, który kiedyś był instynktowny, pełen mocy i głębokiego połączenia z naturą, został wypaczony. Została tylko forma – puste rytuały, wykonywane z pokolenia na pokolenie, bez pamięci o tym, dlaczego były tak ważne.

Przez pokolenia historia kształtowała nasze role, narzucając kobiecie i mężczyźnie ramy, które nie były ich własnym wyborem, lecz efektem manipulacji, lęku i walki o władzę. W naszej kulturze wciąż nosimy brzemię przeszłości – kobiety, które przez wieki były podporządkowywane, uciszane, oskarżane, i mężczyźni, którym narzucono rolę bezdusznych wojowników, zdobywców, oprawców. To wszystko oddzieliło nas od siebie, podzieliło na walczące strony, zamiast uświadomić nam, że w swojej istocie jesteśmy jednością.

Przedchrześcijańska Polska – świat pełen różnorodności Zanim Polska przyjęła chrzest w 966 roku, jej ziemie były zamieszkiwane przez różne plemiona słowiańskie, bałtyckie i germańskie, a także wcześniejsze kultury ludów koczowniczych i rolniczych. Każda z tych społeczności miała własne wierzenia, rytuały i struktury społeczne, jednak łączyło je jedno – życie w harmonii z naturą oraz silna więź ze światem duchowym.

Inkwizycja, jeden z najbardziej ponurych rozdziałów historii Europy, była instytucją kościelną powołaną do walki z herezją, ale jej działalność wykraczała daleko poza religijną misję. Stała się narzędziem kontroli społecznej, politycznej i psychologicznej, a jej ofiarami padły przede wszystkim kobiety, które z różnych powodów zostały uznane za zagrożenie dla dominującego porządku. Skala prześladowań, strach i brutalne tortury odcisnęły głębokie piętno na kolejnych pokoleniach kobiet, a ich konsekwencje widać do dziś w zbiorowej kobiecej psychice.

Dziś, gdy mówimy o niewolnictwie, nasze skojarzenia niemal automatycznie kierują się ku transatlantyckiemu handlowi niewolnikami i tragicznemu losowi Afrykanów wysyłanych do Ameryki. Jednak historia niewolnictwa jest o wiele bardziej złożona, a Europejczycy przez wieki także padali ofiarą handlu ludźmi, porywani, sprzedawani i wykorzystywani. Ta część historii została niemal całkowicie wymazana ze zbiorowej świadomości, pozostając jedynie w zapomnianych dokumentach i niedostrzegalnych śladach w kulturze.

Wojny w Europie i ich wpływ na społeczną oraz kulturową pamięć kobiet Historia Europy jest historią wojen. Konflikty kształtowały nie tylko granice państw, ale i mentalność całych pokoleń, w tym kobiet, które przez wieki doświadczały skutków wojennej przemocy, strat i przymusowych zmian społecznych. Choć na pierwszy rzut oka kobiety rzadko pojawiają się w opowieściach o wielkich bitwach i strategiach militarnych, to jednak wojny głęboko wpłynęły na ich życie i sposób, w jaki kolejne pokolenia kobiet funkcjonowały w społeczeństwie. Jakie ślady pozostawiły wojny w pamięci kobiet i jakie mechanizmy obronne oraz strategie przetrwania przekazywane są z pokolenia na pokolenie?

Kim jest kobieta? Kobieta to siła, która rodzi życie, kształtuje rzeczywistość i niesie w sobie moc przemiany. Jest połączeniem wrażliwości i determinacji, piękna i mądrości, delikatności i nieugiętości. Kobieta to twórczyni – nie tylko w sensie biologicznym, ale też duchowym i emocjonalnym. Jest energią, która pulsuje w rytmie natury, zmienną jak woda, lecz niezmiennie potężną.

Świat, w którym żyjemy, nie jest dziełem przypadku. Nie dryfujemy bezwładnie w kierunku zmian – one są planowane, kształtowane, subtelnie narzucane, często w taki sposób, że nawet tego nie zauważamy. Jesteśmy jak rzeka, której bieg od lat jest cicho przekierowywany. I pewnego dnia budzimy się w rzeczywistości, której nie rozpoznajemy – w świecie, gdzie mężczyzna boi się być mężczyzną, kobieta walczy z własną naturą, naród nie zna swojej historii, a język, który nas ukształtował, powoli znika.

Gdzie podziali się mężczyźni? Nie ci, którzy codziennie wstają do pracy, spłacają kredyty i odwożą dzieci na zajęcia. Mężczyźni, którzy wiedzą, kim są, jacy chcą być i jaką mają rolę w społeczeństwie. Gdzie jest ich wewnętrzna siła, pewność siebie, opanowanie, odwaga? Męskość, jaką znaliśmy, zdaje się dryfować bez celu, a my coraz częściej pytamy: co poszło nie tak?

Kim dziś jest kobieta? Nie chodzi o biologię, ale o tożsamość, o rolę, jaką pełni w społeczeństwie, w rodzinie, w świecie, który zdaje się dryfować w chaosie. Dawniej miała jasne miejsce – była matką, opiekunką, żoną, ale też strażniczką domowego ogniska, podporą, duchową przewodniczką. A dziś? Dziś jest wszystkim i niczym jednocześnie. Silna, niezależna, waleczna – tak jej mówią. Ale czy szczęśliwa? Czy spełniona?

Feminizm obiecywał kobietom wolność. Niezależność. Równość. Ale czy to naprawdę wolność, kiedy kobieta rano pędzi do pracy, zostawiając swoje małe dziecko w żłobku, żeby potem po ośmiu godzinach harówki wrócić do pustego mieszkania, zmęczona, sfrustrowana, bez energii, bez bliskości?

Historia Polski to historia walki – o niepodległość, o kulturę, o własne miejsce na mapie świata. Przez wieki próbowano nas rozmyć, wykorzenić, pozbawić naszej tożsamości. W różnych epokach działało to na różne sposoby – najpierw brutalnie, przez rozbiory i okupacje, potem sprytniej, pod płaszczykiem modernizacji i globalizacji. Ale to, co widzimy dzisiaj, jest szczególnie niepokojące. Bo kiedyś odbierano nam Polskę siłą, dziś robimy to sami.

Czy pamiętasz jeszcze, jak to jest myśleć samodzielnie? Nie reagować na bodźce, ale zastanowić się, zadać pytanie, poczuć wątpliwość? Czy w ogóle jeszcze mamy własne myśli, czy już tylko powtarzamy to, co zostało nam zaprogramowane?

Czy kiedykolwiek zatrzymałeś się na chwilę i zapytał siebie, skąd wiesz to, co wiesz? Skąd wzięły się twoje przekonania, twoje nawyki, twoje lęki? Uczyli cię, jak się zachowywać, co jest dobre, a co złe. Rodzice, szkoła, kultura, społeczeństwo – przez całe życie otrzymywałeś gotowe odpowiedzi. Uczyłeś się, jak być „odpowiednim człowiekiem”, dostosowanym do reguł świata, który cię otacza.

Jest coś, co nas odróżnia od masy dryfującej przez życie, od ludzi, którzy żyją na autopilocie, powtarzając wgrane w nich schematy. Coś, co decyduje o tym, czy jesteśmy w pełni obecni w swoim życiu, czy tylko prześlizgujemy się przez nie, unikając spojrzenia w lustro. To odpowiedzialność.

Patrzysz na świat i widzisz to, co widzisz. Wydaje się proste, prawda? Otwierasz oczy, świat wchodzi przez źrenice, zostaje przeanalizowany przez umysł, a Ty masz pewność, że rozumiesz, co się dzieje. A teraz wyobraź sobie, że ten obraz jest jedynie cieniem, echem, interpretacją – a nie prawdą.

Czy współczesny człowiek jest wygnanym wędrowcem, odciętym od wspólnoty, korzeni i samego siebie? Historia uczy nas, że wygnanie było jedną z najcięższych kar, jakie mogła wymierzyć społeczność. W czasach plemiennych oznaczało ono coś więcej niż fizyczne odseparowanie – było symboliczną śmiercią. A jednak, patrząc na dzisiejszy świat, trudno nie zauważyć, że niemal wszyscy nosimy w sobie piętno wygnańca.

Od zawsze żyjemy w strukturach, które wmawiają nam, że musimy na coś zasłużyć, kimś się stać, aby być wartościowi. To nieustanna gonitwa za tytułami, uznaniem, osiągnięciami – za czymś, co pozwoli nam poczuć, że w końcu jesteśmy „kimś”. Ale kim? Dlaczego tak łatwo zapominamy, że my już jesteśmy – od zawsze?

Każdy z nas nosi w sobie historię walki. Walczymy o miłość, o przetrwanie, o akceptację, o miejsce w świecie. Każdego dnia stajemy na polu bitwy – czasem z innymi, czasem z własnymi lękami, oczekiwaniami, bólem. Nasze ciała i dusze są jak mapy tych starć – naznaczone bliznami, które opowiadają historie naszych zmagań.

Odkrywaj Siebie Poprzez Twórczość W dzisiejszym zglobalizowanym i często chaotycznym świecie sztuka oferuje nam wyjątkową przestrzeń do introspekcji i odkrywania najgłębszych warstw naszej psychiki. Od wieków służyła ludzkości nie tylko jako forma ekspresji, ale również jako potężne narzędzie do samopoznania. (...)

W codziennym zgiełku łatwo przeoczyć piękno, które nas otacza. Często jesteśmy tak pochłonięci obowiązkami i rutyną, że nie zauważamy małych cudów, które mogą przynieść radość i inspirację. Jednak piękno jest wszędzie – wystarczy nauczyć się je dostrzegać i celebrować. Oto kilka sposobów, jak odkrywać i cieszyć się pięknem w codziennym życiu: (...)

Tytuł sam w sobie wyraża głęboką prawdę: piękno jest subiektywne i zależy od percepcji każdego z nas. To, co jedna osoba uważa za piękne, inna może postrzegać zupełnie inaczej. Ta subiektywność jest jednym z najbardziej fascynujących aspektów ludzkiego doświadczenia estetyki. (...)

Pomiędzy Wskazówkami a Samodzielnością Decyzji. W dzisiejszym społeczeństwie, otoczonym różnorodnymi wyborami, często szukamy wskazówek od zewnętrznych autorytetów, by ułatwić nam podjęcie decyzji. Konkursy, jako narzędzia wyboru i wskaźniki jakości, stają się jednym z kluczowych elementów naszej kultury, określając, co jest wartościowe, dobre czy modne. Jednak, czy to dążenie do uznania zewnętrznego autorytetu jest wyłącznie korzystne, czy też nosi w sobie pewne ryzyko? (...)

Marzenia - to iskierki światła, które oświetlają naszą duszę, kierując naszym życiem ku horyzontom nieosiągalnym dla zwyczajnych myśli. To magiczne wizje, tkwiące głęboko w zakamarkach serca, gotowe zakwitnąć jak najpiękniejsze kwiaty, jeśli tylko im pozwolimy. Ważność marzeń nie kryje się tylko w ich zamyśle, lecz w sile, jaką posiadają, aby przekształcać naszą rzeczywistość. (...)

Z czym zasypiasz, z tym się budzisz – to zdanie staje się nie tylko sentencją, ale kluczem do zrozumienia, że każde zaśnięcie to moment wyboru. Co warto zabrać ze sobą w podróż przez noc? Niech te chwile snu staną się opowieścią, w której decyzje są jak magiczne zaklęcia, formujące naszą rzeczywistość. (...)

Moja Kochana Istoto, Chciałam podzielić się z Tobą tym, co dla mnie stało się jak nieodłączna część mojego życia – praktyką wdzięczności. To coś, co towarzyszy mi już od dłuższego czasu i sprawia, że każdy dzień jest jak magiczna opowieść o pięknie, które tkwi w najprostszych chwilach. (...)

Dzień kreatora Każdy dzień jest jedyny. Budzisz się co dzień, jakbyś się rodził każdego dnia na nowo, stajesz tym samym do nowego świata. Wcześniejszy dzień jest już jak mgliste wspomnienie. Każdy poranek jest jak nowa szansa do odkrywania piękna życia. Gdy otwierasz oczy, stajesz przed nową kartą, którą sam możesz wypełnić treściami, barwami i doświadczeniami. Ten dzień jest Twoim płótnem, a Ty jesteś artystą, decydującym, jakie dzieło sztuki stworzysz. To właśnie w Twojej mocy leży ukształtowanie go na coś niepowtarzalnego i inspirującego. (...)

Światło jako Początek Świata. Światło, sama istota blasku i iluminacji, posiada głębokie znaczenie w historii ludzkości. Jego symbolika i ważność przekraczają granice religijne, kulturowe i naukowe, świecąc jako znak wglądu w same korzenie naszego istnienia. (...)

Dlaczego Sztuka Klasyczna Nadal Działa i Inspiruje? Sztuka klasyczna, ze swoją wieczną elegancją i trwałym urokiem, nadal fascynuje i inspiruje ludzi na przestrzeni wieków. Co sprawia, że te arcydzieła ciągle nas przyciągają? Dlaczego sztuka klasyczna zachowuje swoją moc poruszania i inspiracji? (...)

Sztuka jest niezwykłym oknem do świata, które otwiera przed nami nieskończone możliwości odkrywania i zrozumienia ludzkiego doświadczenia. To nie tylko lustro, w którym odbijają się emocje i wartości ludzkiego serca, ale także magiczny portal, który prowadzi nas przez labirynty wyobraźni i kreatywności. (...)

Piękno, Emocje i Transformacja. Sztuka jest jednym z najbardziej fascynujących aspektów ludzkiego doświadczenia. To nie tylko malowane obrazy czy rzeźby, to również muzyka, taniec, literatura i wiele innych form wyrazu. Sztuka ma ogromne znaczenie w naszym życiu, nie tylko jako źródło estetycznej przyjemności, ale także jako katalizator pozytywnych zmian w naszym wnętrzu. Jak mówił słynny pisarz i myśliciel Lew Tołstoj, "Sztuka jest ludzkim wyrażeniem emocji, które innym pomaga odczuwać to, co my sami czujemy." (...)

Droga ku Samoświadomości. W starożytnych Atenach, Sokrates prowadził filozoficzne rozmowy, kierując się zadawaniem pytań, by odkrywać prawdę i mądrość. Jego podejście opierało się na refleksji, a nie narzucaniu dogmatów, znane jako "sokratyczny dialog" lub "sita sokratejska." (...)

Najpierw TY. Dla wszystkich nas, którzy czasem czują się zagubieni w tym zawiłym świecie, chciałbym podzielić się słowami mędrców, które mogą nam pomóc w trudnych chwilach. To jest nasza droga do spokoju. (...)

Niedopasowanie. W świecie, który często stawia na standardy i oczekiwania, różnorodność myśli i widzeń jest jak kropla deszczu na szarej nawierzchni. Bycie osobą nadwrażliwą i twórczą może czasami sprawiać, że czuję się jak obcy wśród tłumu, ale właśnie to uczucie inności jest źródłem mojej inspiracji. (...)

Droga Istoto, Chciałam podzielić się z Tobą pewnym podejściem, które może pomóc w trudnych chwilach i przynieść spokój wewnętrzny. To coś, z czego byli znani stoicy, filozofowie, którzy odkryli skarb w mądrości życia w zgodzie z samym sobą. (...)

Krótka historia świata. Mój świat narodził się razem z moją pierwszą świadomą myślą, choć niektórzy twierdzą, że istniał już wcześniej. Wierzę im na słowo, gdyż mój własny świat zaczął kształtować się wraz z moją istotą. To była przestrzeń, która narodziła się wraz z moimi pierwotnymi pragnieniami i marzeniami. Powstawała delikatnie, nie w spektakularny sposób, ale spokojnie i niespiesznie. (...)

Sztuka jest dla mnie językiem, którym przekazuję to, czego słowa nie potrafią oddać. Moja misja polega na inspiracji do odkrywania, zadawania pytań, głębokiej refleksji i działania. Pragnę, aby moje prace przypominały widzom o ich własnej sile, wrażliwości i wyjątkowości. Widzę w ludziach potencjał do empatii, zrozumienia i współczucia, a moim zamierzeniem jest, aby moje dzieła wzmacniały te wartości. (...)

TEN CZAS Liczysz na lepsze czasy? Na co czekasz? Wszystko wydarza się teraz. Teraz jest ten moment. Tu zbiegają się wszystkie stany skupienia. W tym momencie jesteś Twórcą przyszłości. W tej chwili możesz zadecydować kim jesteś i jak się czujesz. Wybrać to. Stać się tym. Poczuć jak Ci w tym jest. Wymyśl się na nowo jeśli ten stan w którym jesteś, stał się przewidywalny, nudny, lub jeśli już go nie wybierasz. W Teraz każdy z nas kształtuje swoje ścieżki. (...)

“O! Bogini” jest zawołaniem do wewnętrznej Bogini istniejącej w każdej kobiecie. Kobiety na moich obrazach są inspirowane obrazami starych mistrzów. Powołuję je na nowe czasy, aby obudziły świadomość boskiej cząstki, którą postrzegam jako miłość, dobro, łagodność, poczucie jedni, mocy kreacji i wpływu z tych właśnie jakości na świat i przyszłość. (...)

Wyobraź sobie, że... Marzenia są narzędziem kreacji naszego świata, Twojego świata, a tym samym mojego świata. Dlatego zapytam cię, jak często fantazjujesz o naszym świecie w jego najlepszej wersji? Z jakiego pomysłu jesteś najbardziej zadowolona? (...)

Nie wiem, w jakim momencie życia jesteś, Istoto, która teraz to czytasz. Nie wiem, czego właśnie szukasz, co cię boli, co cię porusza, co sprawia, że zaglądasz głębiej — do siebie, do świata, do sensu. Ale jeśli spotykamy się tutaj, to wierzę, że jest ku temu powód. Chcę Ci coś opowiedzieć. Jest taka wiedza, taka mądrość, która przyszła do mnie w odpowiednim czasie — i została ze mną już na zawsze. Nie była głośna. Nie była narzucająca się. Nie próbowała mnie przekonać. Po prostu czekała, aż będę gotowa. I gdy tylko się pojawiła, poczułam coś, czego nie da się wyrazić słowami: rozpoznanie.

Rozejrzyj się wokół — na to, co Cię otacza. Na ludzi, sytuacje, relacje. Na rzeczy, które Cię cieszą. I na te, które Cię bolą. Na wszystko, co tworzy Twoją codzienność. A teraz zadam Ci pytanie, które może zmienić wszystko: Czy to, co widzisz, to rzeczywistość? Czy tylko odbicie Twoich myśli o niej? Prawo IKE, pierwsze z siedmiu praw Huny, mówi jasno i prosto: Świat jest taki, jakim myślisz, że jest.

Zamknij oczy na chwilę. Wyobraź sobie przestrzeń. Bez ścian. Bez końca. Bez granic. Poczuj, że jesteś w tej przestrzeni — nie jako punkt, ale jako część niej. Oddychaj swobodnie. Wyobraź sobie, że nie ma nic, co Cię ogranicza. Nic, co Cię zatrzymuje. Nie ma „muszę”, „nie mogę”, „za późno”, „to niemożliwe”. Tylko przestrzeń. Tylko Ty. Tylko możliwość. To właśnie KALA.

Wyobraź sobie, że masz w sobie potężny strumień światła. Ten strumień jest Twoją uwagą. Gdziekolwiek go skierujesz — tam płynie Twoja energia. Tam budujesz. Tam tworzysz. Tam kwitnie życie — albo więdnie. Trzecie prawo Huny mówi: Energia podąża za uwagą.

Moc nie mieszka w przeszłości ani w przyszłości To, co było — już minęło. To, co będzie — jeszcze nie istnieje. Ale to, co robisz TERAZ, ma wpływ na wszystko. Twoja przyszłość tworzy się nie z planów, ale z tego, co myślisz, czujesz i wybierasz w tej chwili. A przeszłość — nawet najtrudniejsza — nie może już rządzić Tobą, jeśli nie karmisz jej w tej chwili.

Czwarte prawo Huny brzmi: Kochać to być szczęśliwym razem. Na Hawajach „aloha” to nie tylko powitanie czy pożegnanie. To cała filozofia życia. To głęboki szacunek, obecność, uważność, miłość bez potrzeby posiadania. To sztuka bycia w harmonii z sobą i światem. Aloha nie oznacza tylko „kocham cię”. Aloha oznacza: „Widzę cię. Czuję cię. Jestem z tobą. I to sprawia, że moje serce się raduje.”

Piąte prawo Huny brzmi: Cała moc pochodzi z wnętrza. Nie z zewnętrznych źródeł. Nie z innych ludzi. Nie z okoliczności. Twoja prawdziwa moc nie jest Ci dana przez świat – ona już w Tobie jest.

Było już o Aloha jako zasadzie. Ale teraz… spójrzmy na nią nie jako na jedną z siedmiu. Spójrzmy na nią jako na esencję wszystkich pozostałych. Na to, co spaja, uzdrawia, rozpuszcza napięcie, przywraca do jedności. Bo Aloha to nie punkt na liście. To stan istnienia, w którym wszystkie inne prawa przestają być teorią – i stają się życiem.

Być może, czytając o Hunie, miałaś wrażenie, że to wszystko brzmi… znajomo. Jakbyś już kiedyś o tym słyszała. Jakby to nie było coś nowego, ale raczej coś, co przypominasz sobie z głębi. I wiesz co? To prawda. Bo Huna nie jest wiedzą z zewnątrz. Huna to wiedza, która mieszka w Tobie. Ona tylko potrzebuje przestrzeni, by mogła się znów odezwać.

(opowieść o wewnętrznej strukturze człowieka) Istoto… Pozwól, że opowiem Ci coś, co – być może – pomoże Ci zrozumieć siebie głębiej. Nie jako psychologiczny konstrukt. Nie jako zbiór cech, emocji i doświadczeń. Ale jako żywy, przepływający system trzech świadomości, które tworzą całość, jak oddech ma trzy fazy: wdech, zatrzymanie i wydech. Huna mówi: Jesteś potrójną Istotą. Masz w sobie trzy Jaźnie. Trzy poziomy świadomości. Trzy głosy, które razem mogą śpiewać — albo się zagłuszać.

Czyli techniki budzenia harmonii między Unihilipi, Uhane i Aumakua Istoto… Skoro już wiesz, że jesteś złożona z trzech Jaźni, być może czujesz teraz delikatne poruszenie: „Dobrze, ale jak zacząć z nimi rozmawiać?” „Jak je rozpoznać?” „Jak przywrócić harmonię?” Nie martw się. One już są w Tobie gotowe. Nie musisz się ich nauczyć — wystarczy się do nich zwrócić.

Istoto... Jest taka modlitwa. Taka forma uzdrawiania. Takie słowa, które potrafią otworzyć zaciśnięte pięści duszy, wypłukać starą winę, rozpuścić żal, przywrócić połączenie, nawet jeśli zostało przerwane wiele lat temu. To Ho’oponopono. Nie musisz wierzyć w cuda. Wystarczy, że dasz tym słowom szansę na bycie bramą.

Ho’oponopono – sztuka powrotu do czystości Istoto... Jest taka modlitwa. Taka forma uzdrawiania. Takie słowa, które potrafią otworzyć zaciśnięte pięści duszy, wypłukać starą winę, rozpuścić żal, przywrócić połączenie, nawet jeśli zostało przerwane wiele lat temu. To Ho’oponopono. Nie musisz wierzyć w cuda. Wystarczy, że dasz tym słowom szansę na bycie bramą.

Być może słowo „modlitwa” budzi w Tobie mieszane skojarzenia. Może przypomina Ci dzieciństwo, klęcznik, uczucie bezradności. Ale modlitwa w Hunie to coś zupełnie innego. To nie błaganie. To nie religijny rytuał. To technologia świadomości i energii.

Język intencji – jak naprawdę rozmawiać z własną Istotą Istoto… Zanim wypowiesz jakąkolwiek prośbę, zanim wejdziesz w modlitwę — zatrzymaj się na chwilę. Zadaj sobie pytanie: „Czy wiem, czego naprawdę chcę?” „Czy moje słowa są zgodne z tym, co chcę stworzyć — czy tylko z tym, czego chcę uniknąć?” To, jak formułujesz swoje myśli, uczucia i zdania, decyduje o jakości Twojego doświadczenia. Bo każda wypowiedziana intencja to program dla podświadomości. A każda powtarzana myśl to kod energetyczny, który Unihilipi traktuje bardzo dosłownie.

Czyli jak formułować myśli i intencje, które naprawdę Ci służą 1. Zauważ, co mówisz automatycznie Każdego dnia wypowiadasz setki zdań – w myślach i na głos. Niektóre z nich są jak modlitwa... tylko nie wiesz, że właśnie się modlisz o coś, czego nie chcesz. Najpierw – zatrzymaj się i posłuchaj siebie: Co mówisz, gdy jesteś zmęczona? Co powtarzasz, gdy coś nie wychodzi? Jakie zdania powtarzasz najczęściej? Zrób listę 5 najczęściej powtarzanych myśli. Zapisz je. Zobacz, jaka energia z nich płynie.

Na Hawajach mówi się, że życie zaczyna się od oddechu. I że właśnie oddech jest pierwszym narzędziem do pracy z energią MANA — Twoją wewnętrzną mocą, siłą twórczą, światłem istnienia. Słowo „HA” oznacza oddech życia, ale też duchową obecność. Nie przez przypadek Hawajczycy, witając się, dzielą się oddechem — dosłownie zbliżając czoła i nosy, by poczuć wspólny rytm życia. W Hunie oddech to brama do świadomości, oczyszczenia i połączenia z Unihilipi i Aumakua.