Wyobraź sobie, że zatrudniasz sprzątaczkę do swojego domu.
Masz dużo na głowie – praca, rachunki, dzieci, życie w biegu. Myślisz: „Przydałaby się pomoc, ktoś, kto ogarnie chaos”.
I przychodzi ona – z uśmiechem, mopem i zapewnieniem: „Zadbam o wszystko. Ty odpocznij.”
Na początku jesteś zachwycony.
Wreszcie ktoś wyręcza Cię w codziennych obowiązkach. Mieszkanie błyszczy, rytm dnia się uspokaja. Czujesz ulgę.
Czujesz, że wreszcie ktoś się Tobą zajął.
I że dobrze jest oddać choć część odpowiedzialności.
Z czasem zaczynasz się przyzwyczajać.
To wygodne – że nie musisz pamiętać o śmieciach, rachunkach, decyzjach. Coraz mniej się wtrącasz. Coraz częściej mówisz: „Zrobisz, jak uważasz”.
Zauważasz zmiany tylko kątem oka.
Fotel przestawiony. Nowe hasło do Wi-Fi. Lista zakupów, której nie pisałeś.
Ale przecież wszystko gra.
Ona wygląda na kompetentną. Ma plan. Uporządkowuje chaos.
A potem…
Proponuje, że zajmie się opłacaniem rachunków.
„Po co masz się martwić? Będziesz dostawać tylko jedno zestawienie miesięcznie. Wszystko zrobię za Ciebie.”
Oddajesz dostęp do konta. Dajesz pełnomocnictwo. Dla wygody.
I nie wiesz nawet, kiedy straciłeś kontrolę nad własnym budżetem.
Od tej pory to ona decyduje, na co idą Twoje pieniądze.
Na co oszczędzać. Na co wydać. Komu zapłacić. A z czego zrezygnować.
I wtedy okazuje się, że zamiast mieć lżej – musisz pracować więcej.
Bo wymagania rosną. Standardy się zmieniają.
Rachunki są wyższe, jedzenie droższe, zasady bardziej skomplikowane.
Pracujesz coraz ciężej, żeby sprostać warunkom, które ona ustala. Z przemęczenia przestajesz patrzeć. Z braku sił – przestajesz pytać. Twoja uwaga się rozmywa. Twoje życie staje się grafiką do zrealizowania. A Ty – wykonawcą systemu, który kiedyś miał Ci tylko pomagać.
Aż któregoś dnia podsłuchujesz rozmowę.
Z kimś ponad Tobą . Z „firmą”. Agencją. Strukturą.
I wtedy dociera do Ciebie coś, czego wcześniej nie chciałeś zobaczyć:
Ona nie przyszła tu sama z siebie. Została przeszkolona. Przygotowana. Wysłana. Z gotowym planem przejęcia Twojego życia.
Firma, która ją zatrudniła – działa globalnie. Uczy swoich pracowników, jak stopniowo uzyskiwać dostęp do prywatnych domów. Jak przejmować decyzje.
Jak zarządzać budżetem. Jak wystawiać mandaty i uzasadniać to dobrem lokatorów. Jak wprowadzać zmiany, zanim ktokolwiek się zorientuje.
To nie był przypadek. To był system.
I tak, powolutku, z miesiąca na miesiąc, z decyzji na decyzję – z gospodarza stajesz się najemcą.
Z człowieka – funkcją.
Z właściciela – beneficjentem czyjejś opieki.
A przecież…
To Ty ją zatrudniłeś. Za swoje, uczciwie zarobione pieniądze.
To Ty płacisz rachunki, spłacasz kredyt, utrzymujesz ten dom.
To Ty – nie ona – jesteś jego właścicielem.
Jej rolą było Ci pomagać. Nie podejmować za Ciebie decyzje. Nie oddawać Twojego mieszkania obcym. Nie robić z Ciebie najemcy w Twoim własnym życiu.
Więc zapytaj siebie szczerze:
Kiedy dokładnie się na to zgodziłeś?
Na ile jeszcze ingerencji dasz przyzwolenie?
I co będzie, jeśli nie odzyskasz kontroli teraz – dziś – póki jeszcze masz drzwi i klucz?
Bo jeśli przestajesz być gospodarzem,
a Twoje wybory kończą się na kartce raz na pięć lat,
to znaczy, że nie masz już domu.
Masz system zarządzania Twoim życiem. Zdalnie. Z zewnątrz. Z procedury.
Czy to jeszcze porządek, czy już przejęcie?